Kleinere klassen, hogere lerarensalarissen, een laptop voor ieder kind… Er wordt van alles geprobeerd om de kwaliteit van het onderwijs in lage inkomenslanden te verbeteren. En dat is hard nodig, want het lees- en rekenniveau van kinderen in deze landen blijft ver achter. 6 van de 10 kinderen van tien jaar is niet in staat om een simpele tekst te lezen.
Maar de genoemde oplossingen blijken niets of nauwelijks iets uit te halen. Wat werkt wel? Deze vraag stelden onderzoekers van Halftime Project, een initiatief van het Copenhagen Consensus Center. Twee maatregelen springen eruit.
Maak niveaugroepen
De eerste is lesgeven op het juiste niveau. Bijna overal zitten kinderen in klassen met kinderen van dezelfde leeftijd. Maar op scholen in armere landen lopen veel kinderen óf ver achter óf ver vooruit. De een raakt moedeloos, de ander verveeld. Werken op niveau maakt een enorm verschil, zo zagen onderzoekers in India en andere landen. In India werden leerlingen een uur per dag uit hun klas gehaald en gegroepeerd op leerniveau in plaats van leeftijd. Met dat ene uur per dag leerden ze in één leerjaar wat normaalgesproken drie jaar zou hebben gekost.
Train de leraren
De tweede strategie is ‘gestructureerde pedagogiek’, ofwel leraren helpen om beter les te geven. Een proef in Kenia was zo succesvol dat de aanpak voor het hele land werd overgenomen. Leraren werken met een standaard lesplan van 140 taallessen. Verspreid over twee jaar krijgen ze vijf dagen instructie en wekelijkse ondersteuning via sms’jes. Leraren die met deze aanpak werken, zagen dat het leesniveau van de kinderen verbeterde en de schooluitval halveerde.
Wanneer kinderen meer leren, dan verbetert dat niet alleen de levenslange vooruitzichten voor henzelf, maar ook die voor het een land. Elke geïnvesteerde dollar in deze twee maatregelen levert 54 dollar aan sociale voordelen op.
Meer slimme ideeën voor een wereld zonder armoede? Geef mensen eigendomsrechten. En zet aanbesteingsprocedures online.
